zaterdag 28 maart 2009

Afscheid nemen

Deze ochtend ging ik voor de vierde keer van het jaar naar een begrafenis. Voor het eerst in mijn eigenste De Pinte. Ik kende de overledene, een bijna tachtigjarige gewezen onderwijzer, een beetje, niet zo heel goed; maar zijn jongste zoon is al een aantal jaren een politieke vriend, tevens gemeenteraadslid in De Pinte.

Het kleine kerkje van De Pinte zat afgeladen vol. Samen met een hoop andere mensen moest ik rechtstaan. Het was de eerste kerkdienst die ik er volledig uitzat. Tevoren was ik er alleen nog maar binnengeweest voor communiefeesten en had me er nooit toe kunnen brengen te blijven zitten voor de hele dienst.

Het is een mooi kerkje. Vrij recent en modern. De binnenkant ziet er goed uit; heel netjes; de buitenkant in een of andere neo-stijl vind ik minder. De pastoor heeft een heel warme stem, die ver draagt, zoals het voor een pastoor hoort. Hij ziet er een beetje uit als een Christusfiguur: lange baard en lange haren.

Passende preek ook van de pastoor! Uiteraard wees hij op het rijkgevulde leven van de overledene. Op zo'n ogenblikken ga je aan het mijmeren over het leven en de dood: hoe rijkgevuld is mijn leven? Wat heb ik nog te verwachten?

Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen het pathetische van begrafenissen. Bij het begin van de dienst brachten de dragers de kist de kerk binnen, gevolgd door de familie. Ik zag de droevige blik van de weduwe naar de kist en moest zelf de ogen afwenden. Op zo'n emotionele momenten kan ik echt heel overgevoelig worden.

De afgestorvene was een Vlaams-nationalist, zij het ook zeer sociaal bewogen. Dat kwam, naast de aanwezigheid van een aantal coyfeeën van het Vlaams-nationalisme uit het Gentse, tot uiting in de muziek. Vlaams-nationalisten hebben een rijke zangtraditie, die socialisten bijvoorbeeld niet hebben. Daar hebben ze wel de Internationale, maar dat is ook ver alles.

De dienst werd muzikaal opgeluisterd met klassiekers uit het Vlaamse liedrepertoire, die door de kerkgangers samen gezongen werden. En goed meegezongen. En nee, niet Will Tura of Clouseau, maar wel liederen van componisten en tekstdichters die de hedendaagse Vlaamse jeugd niet meer kent, zelfs mensen van mijn generatie niet. Het Hemelhuis van Emiel Hullebroeck op tekst van René De Clercq; Lied van mijn Land van Ignace De Sutter en Anton Van Wilderode; Lieve Vrouw van Vlaanderen van Lodewijk de Vocht en August Cuppens. Dat laatste lied had ik zeker nog al gehoord. Ik vind het best mooi, met een nogal zangerige melodie. Het is alleen in flamingantische milieus nog bekend, vermoed ik.

Geen Vlaamse Leeuw of Gebed voor het Vaderland, dé klassiekers op begrafenissen van fervente Vlaams-nationalisten. Die bekende strijdliederen hebben meer een politieke bijklank. Het cultuurflamingantisme overheerste op deze uitvaartdienst. Geen vlammende speeches ook, zoals op de begrafenis van mijn vader. Het was een ingetogen dienst, waarin vooral de talrijke kleinkinderen van de overledenen vaak aan het woord kwamen. En er gezongen werd! Het kleinkind dat Het Hemelhuis uitzonderlijk alleen ten beste gaf, was duidelijk muzikaal geschoold.

vrijdag 27 maart 2009

Dido

Nu ik toch mijn cd-collectie wat aan het aanvullen ben.
Een recente ontdekking: Dido. Ik kende wel oppervlakkig wat liedjes van de radio. Maar ik volg de muziek de laatste jaren niet meer op de voet.
Onlangs hoorde ik de cd Life for Rent bij een vriendin en hij beviel me wel, zodat ik hem ook maar gekocht heb. Dit is het tweede nummer, Stoned.

maandag 16 maart 2009

Tamils


Grote betoging vandaag in Brussel. Enkele duizenden Tamils hebben betoogd tegen de volkerenmoord door de staat Sri Lanka, waar de etnische Singalezen de plak zwaaien. Een wat vergeten conflict, dat nog weinig het nieuws haalt. Ook deze betoging haalde nauwelijks de actualiteit.

Ik zag ze rond de middag arriveren in de Brusselse Noordwijk. Met duizenden. Ongelooflijk, want Shri Lanka, dat is de andere kant van de wereld. Ze kwamen uit heel West-Europa. Voor een betoging! En ze zijn hier met veel!

Er waren spandoeken in het Engels, het Frans, het Duits...
En natuurlijk ook in het Tamil, ofte het தமிழ

Hierboven de vlag van de Tamil Tigers, die heel wat betogers meedroegen. Volgens hen zijn de tijgers geen terroristen, maar bevrijders.

Ik heb tijdens de middagpauze een hele poos staan kijken vlakbij City2. Ze zagen er heel verbeten, heel fanatiek uit, die kleine mensjes uit een ver land, die allemaal zo op elkaar lijken en wiens tongval me onvermijdelijk deed denken aan een keten Gentse nachtwinkels.

zaterdag 14 maart 2009

Unknown Caller

Ik heb deze namiddag de laatste CD van U2 gekocht. Het was al geleden van het begin van de jaren '90 dat ik nog iets van die groep gekocht had, nl. Achtung Baby, een meesterwerk. Midlife crisis zeker? Hoewel, Bono en de andere groepsleden moeten ongeveer leeftijdsgenoten zijn van mij.

De sound is nog steeds dezelfde, getuige het volgende nummer, Unknown Caller, een van de beste en meest typische nummers van de nieuwe CD. Het jeugdig enthousiasme is gebleven, zij het iets bedaarder, iets meer gestroomlijnd. De leeftijd zeker? Andere nummers vind ik iets minder, iets te hard vooral en te weinig melodieus, bvb de hitsingle Get on your boots.



Voilà, toch weer eens een nieuwe CD bij. Ik heb er de laatste jaren niet veel meer gekocht. Ik ben mijn collectie een klein beetje aan het vernieuwen, wegens een feest in het vooruitzicht. Downloaden is er voor mij nog niet bij. Nog iets te revolutionair tot nu toe. Hoewel, het zal er nog wel es van komen dat ik mij eindelijk een i-pod aanschaf. En misschien zal dat zo lang niet meer duren ook.

Liefde op de Werkvloer

Omdat het niet altijd over politiek moet gaan... - met de verkiezingen in aantocht zal het er hier wellicht niet op verbeteren. Eens wat anders: een cursus Hoe zorg ik ervoor dat er over mij geroddeld wordt op kantoor?
Ofte Het leven zoals het is op kantoor in tijden van Web 2.0.


1. Begin een relatie met een collega.
2. Zorg ervoor dat zoveel mogelijk andere collega's dat te weten komen.
3. Een uitstekend middel om doelstelling 2 te realiseren: Facebook! Je hebt allebei een profiel op het sociale netwerk Facebook. Je hebt een aantal andere collega's als vriend op Facebook, waaronder een aantal gemeenschappelijk.
4. Als stap 3 vervuld is, is het moment suprême gekomen om je te outen: je maakt je relatie Facebook official, zodat er onder de collega's niet de minste twijfel meer kan zijn over wat er aan de hand is. Geruchten zijn nu zekerheden geworden!

5. Op een ochtend verslikt een collega zich bijna in zijn ontbijt, als hij op Facebook in zijn nieuwsoverzicht leest dat collega's x en y hun relatie al na enkele weken verbroken hebben. Nauwelijks op kantoor aangekomen deelt een andere collega hem samenzweerderig het nieuwtje (dat er ondertussen al lang geen meer is) mee.
6. Stap 5 vraagt om nadere inspectie. Uit nauwkeurig onderzoek blijkt x wel nog een relatie te hebben, maar y niet meer.
7. Uiteraard zijn er collega's die op Facebook commentaar beginnen te leveren op het nieuw feitelijk gegeven. Om alles nog wat smeuïger te maken is het goed als x zich in die discussie mengt. Alle commentaren worden nadien vakkundig verwijderd door y, zonder daar verder nog iets aan toe te voegen of iets aan zijn relatiestatus te veranderen.
8. Een nuttige maar niet noodzakelijkse stap: een van beiden of allebei is/zijn niet op kantoor als deze laatste verwikkelingen zich afspelen.
9. De laatste stap: je vindt wel ergens een idioot die bereid is om een blogpost te schrijven over dit major kantoorevent!

Klaar is kees! Een dagenlang niet aflatende stroom van geroddel is in gang gezet!
Uiteraard is iedereen benieuwd naar het vervolg. Een nieuwe kantoorsoap heeft het levenslicht gezien!

Tot slot: het spreekt vanzelf dat deze blogpost over twee volslagen anonieme kantoormensen gaat. Misschien is het wel pure fictie en heb ik alles uit mijn duim gezogen? Wat tijdverdrijf bij gebrek aan andere (betere) inspiratie?

maandag 9 maart 2009

Doe het verkiezingscongres!

Gistermorgen trok ik naar het verkiezingscongres van Sp.a in het Gentse NTG. Veel volk, waaronder maar weinig bekenden. Wat een verschil met mijn vorige partij, waar ik altijd bijna iedereen kende. Een heel andere partijcultuur ook, maar dat heb ik al eens geschreven. Het is bijvoorbeeld niet meer voldoende om lid te zijn om stemrecht te krijgen. Elke afdeling krijgt stemmen op basis van het aantal leden.

Het kostte me heel wat moeite om zo'n stemkaart te pakken te krijgen. Tijdens mijn zoektocht daalde ik de trappen van het NTG af waarop Ivan De Vadder Kathleen Van Brempt aan het interviewen was. Zo verscheen ik ineens op het VRT-nieuws ook :-)
Hoe doe ik het toch? Op de nieuwjaarsreceptie stond ik achter Mia De Vidts toen ze haar aan het interviewen waren. Natuurlijk zijn er op kantoor weer heel wat collega's die me in het VRT-journaal gezien hebben.

Samen met enkele andere gewezen Spiritisten nam ik plaats op de achterste rij van het tweede balkon. Vandaar dat de kwaliteit van de foto's die ik genomen heb te wensen overlaat.


Het congres zelf was perfect georchestreerd. De Europese lijst werd zonder grote problemen en met maar enkele tegenstemmen en onthoudingen goedgekeurd. Er waren acht amendementen op het Vlaamse verkiezingsprogramma geselecteerd die door de indiener mochten worden verdedigd.

De amendementen waren zorgvuldig uitgekozen: geen ervan zorgde voor problemen. Alleen: één van de indieners hield zich niet aan haar tekst. Francy Van der Wildt, de burgemeester van Rumst, haalde namens vijf afdelingen uit de Rupelstreek nogmaals uit naar de naamsverandering en de komst van Bert Anciaux en anderen, die de partij meer naar het centrum halen, weg van het ware socialisme. Ze kreeg ruim applaus vanuit de zaal.

Toen volgde hét kippenvelmoment van het congres. Frank Vandenbroucke nam op het podium de verdediging van Bert Anciaux op. Heel bedaard zei Frank dat hij niet naar Gent gekomen was om zijn vriend Bert Anciaux te verdedigen, maar als dat moest... Het sport- en cultuurbeleid van Bert is ronduit socialistisch, stelde hij. Hij was héél blij dat Bert nu een partijgenoot is. De zaal reageerde met een langgerekt en luid applaus en gejoel. Er waren ook wel enkel boeroepers. Frank Vandenbroucke was duidelijk geëmotioneerd. Bert Anciaux ook. Nog meer!

Frank vandenbroucke maakte op mij, een nieuweling, een héél sterke indruk. Een echte vakspecialist, een goed spreker ook. Niet de grote volksmenner als een Stevaert, maar wel heel gedreven. En als hij het woord neemt luisteren ze bij Sp.a. Caroline Gennez was in haar slottoespraak minder goed op dreef.

Het congres eindigde met het zingen van de Internationale. En nee, ik heb niet meegezongen. De gewezen Spiritisten naast mij evenmin. Ik moet de tekst nog leren. Ik ken alleen nog maar enkele flarden. Bovendien vind ik enige terughoudendheid in het begin als nieuwkomer gepast.

Het was een goed congres. Ik heb enkele nieuwe mensen leren kennen, waaronder alweer een paar Facebook "vrienden". Onder anderen deze meneer. Ik heb enige goede gesprekken gehad. Helaas heb ik opnieuw moeten vaststellen dat veel socialisten de gewezen Spiritisten beschouwen als mensen die meer in het politieke centrum thuishoren. Iets wat ik ten stelligste betwist en dat zeker voor mezelf niet opgaat. Voor Bert Anciaux en anderen ook niet.

Het is een misvatting. Vooroordelen die op niets berusten. Een bepaalde perceptie van bepaalde mensen en groepen die tegen vernieuwing zijn.

vrijdag 6 maart 2009

0,6% again!

Ze zijn daar weer met hun 0,6%! Het moet frustrerend zijn voor de vroegere partijgenoten van SLP. Na de, alle omstandigheden in acht genomen, goede peiling van Het Laatste Nieuws half januari (2,6% - als ik me goed herinner), nu weer die hatelijke 0,6% van vorige herfst. Ontmoedigend! Natuurlijk is er toch die foutenmarge van 2%. Kleine partijen worden nooit echt goed gepeild.

Die 10,1% voor N-VA is echt verbazingwekkend. Wie had dat gedacht? Ik niet!

Sp.a houdt stand: 14,4%. Verre van een bevredigend resultaat, maar toch al beter dan die 13,8% bij HLN medio januari. En dat ondanks alle interne strubbelingen. Het doemscenario van een Sp.a die tegen of zelfs onder de 10% terechtkomt (zoals sommigen aankondigden) is gelukkig vermeden. Tegen alle onheilsprofeten in. Misschien is er een verband met het iets mindere resultaat van Lijst De Decker?

In elk geval: er is nog werk aan de winkel. Want 14,4% op 7 juni zou toch een zeer pover resultaat zijn!

Ook merkwaardig: Bert Anciaux gaat er serieus op achteruit in de populariteitstest. Niet onverwacht!

Bwah! Als je leest dat er maar 1.013 kiezers ondervraagd zijn in die peiling... Telefonisch dan nog! Terwijl ze misschien naar de zoveelste aflevering van De Kampioenen of van Thuis aan het kijken waren. Niets is beslist! Alles blijft nog mogelijk! 't Zijn per slot maar trends! Momentopnames!

woensdag 4 maart 2009

Facebook stalker

Gisterochtend las ik op Facebook in een statusboodschap van een van mijn FB-vrienden dat ze die dag opleiding volgde in het Brusselse kantoor waar ik werk. Ik had die FB-vriendin, een bekende blogster, nog maar één keer IRL ontmoet op een blogmeet in Gent. Dadelijk trok ik op onderzoek uit. Ik slaagde er vlug in het lokaal waar de opleiding plaatsvond te traceren.

Ik wou haar goeiedag gaan zeggen. Ik zou haar eens verrassen. Je Facebook stalker heeft je gevonden, plande ik als begroeting. Misschien. Bij wijze van grap, niet om haar de stuipen op het lijf te jagen. Hoewel. Ik heb slechte ervaringen met dergelijke grapjes. Sommige mensen nemen ze bloedernstig. Maar had ze dan niet zelf op Facebook (via haar gsm en twitter dan nog) moeten meedelen waar ze zich juist bevond?

Ik ben enkele keren gaan kijken of ik haar niet zag tijdens een van de vermoedelijke pauzes. Maar ik merkte haar niet op. Ik kon daar ook niet de hele tijd rondhangen of het klaslokaal binnengaan. En er moet ook nog gewerkt worden.

In de late namiddag controleerde ik mijn privémail. Er zat een berichtje in van haar dat 's middags verstuurd was: Heb ik jou daarstraks niet in de gang gezien? Leuk! Blijkbaar had ik haar ergens mislopen of niet opgemerkt. Maar 't was toch in orde gekomen: zij had mij wel opgemerkt! Aalterse politica gespot hier in de gang, schreef ik als commentaar bij haar statusboodschap op Facebook. Om het goed te maken dat ik haar niet gezien of niet herkend had. Vrouwen durven immers nogal eens van look veranderen.

Naschrift 11.3: ik heb haar ondertussen toch ontmoet en zonder probleem herkend. Onze blogster is namelijk ook kandidaat voor de sp.a bij de verkiezingen van 7 juni. Blijkbaar heb ik haar die ene keer in de gang gewoon mislopen.