maandag 10 november 2008

Humo of humor?

Op Facebook word je meer en meer bestormd met verzoeken om lid te worden van een bepaalde groep. Een groep is een verzameling surfers met dezelfde doelstelling, politiek, maatschappelijk, cultureel of andersoortig.

Er zitten heel grappige groepen bij. Ik ben o.a. lid van de groepen 'Ik ben blij dat gij in mijn team zit' (uit de tv-serie Het Eiland), 'Si tu reviens j'annule tout' (naar de lotgevallen van Nicolas Sarkozy) en '1.000.000 fans voor forel met botersaus' (Le Plat Préféré). Andere groepen hebben als doelstelling iets of iemand te redden. Zelf heb ik de groep 'Red het Schipdonkkanaal' opgericht om dit lieflijk kanaal tussen Gent en Knokke te vrijwaren van verbreding en industrialisering. Ondertussen heb ik toch al 391 mensen ervan kunnen overtuigen om lid te worden van die groep. Daaronder recent ook de voorzitter van de betrokken actiegroep 't Groot Gedelf. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is iemand die op Facebook een groep opgericht heeft om het te redden.

Andere groepen maken nu al hun stemintenties bekend voor de verkiezingen op 7 juni 2009. Beetje zinloos als je 't mij vraagt. Maar ook ik ben niet ontsnapt aan de sociale druk om mijn intenties dienaangaande op het net kenbaar te maken. Vandaag heb ik zelfs een groep gezien die oproept om op 9 juni 2009 op de SP.a te stemmen. Twee dagen te laat dus. Grappenmakers waarschijnlijk!

Op deze manier ben ik al van talloze groepen lid geworden. Nu en dan schrap ik er een paar om het geheel overzichtelijk te houden.

Maar ik word niet van zo maar om 't even welke groep lid. Ik bekijk het eerst goed, de recente avonturen van een Gents SP.a-gemeenteraadslid die in de gemeenteraad voor een uitbreiding van de parkeertarieven in Gent gestemd had en op Facebook lid werd van een groep die dit aankloeg en het stedelijk parkeerbedrijf uitschold voor zakkenvullers. Mij zal het niet overkomen!

Vanuit progressieve hoek word je op Facebook wat om de oren geslagen met groepen allerhande. Recent heb ik een uitnodiging afgeslagen om lid te worden van de groep GEEN HUMO(R), tegen het feit dat het weekblad HUMO uit de rekken genomen is vanwege enkele getrukeerde pornofoto's van politiebaas Koekelberg en zijn secretaresses. Een aantal gelijkaardige groepen klagen ook het gebrek aan persvrijheid aan.

Ik vind dat de persvrijheid niet onbegrensd is. Ik vind de HUMO-foto's vrij wansmakelijk. Weinig humor aan, eerder HUMO, dus nogal redelijk belust op sensatie. Ik zou ook niet willen dat er dergelijke foto's van een familielid, van mijn partner of, nog erger, van mezelf gepubliceerd werden. Je kan mensen niet zo maar om 't even wat aandoen onder het mom van humor. Er zijn grenzen.

Ik sta dan ook achter de rechterlijke uitspraak. In de progressieve hoek sta ik met dat standpunt blijkbaar vrij geïsoleerd. Misschien ben ik al een oude zeurpiet aan het worden.

Naschrift: nauwelijks had ik dit neergeschreven of ik kreeg al een uitnodiging om lid te worden van Merci Wannes, ter ere van de zanger die nog maar anderhalf uur tevoren overleden was. Uiteraard heb ik die uitnodiging wél geaccepteerd.

2 opmerkingen:

dP zei

Ik begrijp volkomen dat je de besproken foto's wansmakelijk vindt en jezelf of een 'dierbare' niet in de situatie zou willen zien.
Het gevaar bij zulke beslissingen - een verbod - schuilt volgens mij echter in de vraag wáár je dan de grens legt.
De Mohammed cartoons waren ook 'wansmakelijk' vanuit bepaalde hoek bekeken. Satire is een tak in humor waarbij dat altijd ergens 't geval is.
Mogen we daarom verbieden om spanning te ventileren met satire?

Anoniem zei

Eerlijk gezegd: ik had moeite om te ontcijferen wat er op de foto's stond, dat bepaald wansmakelijk zou moeten zijn. Zo'n kleine prentjes.
Humo blijf nog steeds het enige Nederlandstalige magazine in ons land dat zich aan satire op enig niveau durft te wagen.