dinsdag 1 april 2008

Een bankje in het park en een groepje hangmama's

De dag na de grote schok.

Een pleintje midden in de stad. Ver van alle gewoel en alle verkeer. Een dorp in de stad bijna. Een mooie kerk, een schooltje. Sommige huizen knap gerestaureerd, andere verwaarloosd.

Een parkje. Spelende kinderen. Kijk, zeg ik, hangjongeren. Het zijn hangmama's, antwoordt ze. Ze wachten op hun kinderen aan het schooltje.

We stappen naar een bankje aan het uiteinde van het park. We praten en kijken naar de spelende kinderen. We omhelzen elkaar. Deze keer is het mijn beurt om mijn hoofd tegen haar schouder te leggen, gisteren was zij het. Ik fluister haar toe dat ik doodmoe, maar overgelukkig ben. Lieveling, ik heb je zo lang moeten missen!

De hangmama's merken ons niet op of besteden geen aandacht aan ons. Of toch niet dat ik het in de gaten heb.

Enkele kinderen kruipen op een standbeeld in het park. Geen klimrek of ander speeltuig had hen meer kunnen plezieren. Een speeltuinarchitect had het niet beter kunnen bedenken, zegt ze.

Als het zachtjes begint te regenen, nemen we afscheid en fiets ik naar huis.

8 opmerkingen:

Linn zei

Mooi.

Geniet ervan. :)

Anoniem zei

Zo mooi!!! Gelukzakskes!

Anoniem zei

Hangmama's vind ik wel passen in van Dale, eigenlijk.;)

Anoniem zei

Aha! Het wordt een vervolgverhaal! Tof!

De Gentse Zwijger zei

@Zapnimf: jawel, hoor! Voor de vermoedelijjke volgende aflevering heb ik alleen nog maar een titel: "Oh my god!" (spreek uit als 'Omygaad!')
So, come and see next week! ('t zal zelfs zo lang niet duren!)

Anoniem zei

iswel spannend!

Anoniem zei

Zeer spannend!!! Wie weet meer?

Anoniem zei

Omi gaat?
Naar zee!
Naar de petanqueclub!
Hm mm. Ben benieuwd.